Για πάντα μαζί!

Για πάντα μαζί!

Η Λίζα κι εγώ είμαστε αχώριστες, δεν κάνουμε η μία δίχως την άλλη. Η Λίζα είναι άνθρωπος κι εγώ ένα σκυλάκι τριών ετών. Η κυρά μου ήταν λογίστρια στο Περιστέρι, όταν γνωρίστηκε με τον κύριό μου, τον φρουτέμπορα Πασχάλη, και γεννήθηκε ο έρωτάς τους. Πολύ σύντομα εκείνος γονάτισε και φορώντας της στο δάχτυλο διαμάντι τής ζήτησε να γίνει γυναίκα του. Όμως, επειδή δε συμπαθούσε τα ζώα, της είπε ότι καλό είναι να ζήσουν δίχως εμένα. Εκείνη τότε του έδωσε το δαχτυλίδι πίσω και του είπε πως προτιμούσε να χωρίσουν. Τελικά, υποχώρησε. Τρία σχεδόν χρόνια αργότερα, οι σχέσεις μας με τον νέο μου κύριο παραμένουν σταθερά παγωμένες, κρατάμε τα προσχήματα, όμως αποφεύγουμε ο ένας τον άλλον όπως ο διάολος το λιβάνι. Με την κυρά μου όμως εξακολουθούμε να είμαστε αχώριστες. Πρόσφατα μετακομίσαμε κοντά στη θάλασσα. Εκεί, σ' ένα παρκάκι, είδα για πρώτη φορά τον Μπάιρον. Κι εγώ, που σκασίλα μου μεγάλη για άνδρες, αλληθώρισα. Αριστοκράτης από κούνια, λίγο σνομπ αλλά με τρόπους, και τόσο γοητευτικός, έκλεψε την καρδιά μου. Και εγώ τη δική του. Ο Μπάιρον, μάλιστα, είχε αποκλειστική συνοδό μια εντυπωσιακή Ρωσίδα, τη Λαρίσα. Κι επειδή έπαθα κεραυνοβόλο έρωτα, έριξα τα μούτρα μου και για πρώτη φορά ζήτησα από τον κύριό μου να με βγάλει έξτρα βόλτα, κάτι που τον ζόρισε. Μόλις, όμως, είδε τη Λαρίσα, αλληθώρισε κι εκείνος. Και αυτό συνεχίστηκε έως ότου αντιλήφθηκα πως κινδύνευε ο γάμος της κυράς μου. Δεν ήξερα τι να κάνω, ήθελα να βλέπω τον Μπάιρον, δεν μπορούσα να αντισταθώ στο γάβγισμά του. Μέχρι που ξεκίνησαν τα παρατράγουδα για όλους μας Μπέλλα.